ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ

Τη ζωή μου σφράγισες
Λάμπεις σαν τον ήλιο
Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί
Σβήνουν όλα σαν θαμπά φεγγάρια
Δεν πρόλαβαν να ακούσουν ούτε ένα τραγούδι
Ούτε αηδόνι στο σκοτάδι
…
Γεύση αγάπης ανεμώνες αναμνήσεων
Γράφεται τ' όνομα σου
Ένα δάσος το λημέρι μας
Δέντρα
Κύματα
Πουλιά
Γνωρίζουν το φιλί σου μεθυσμένα
...
Κάθε βράδυ σκύβω ευλαβικά και σε φιλώ
Εκθαμβωτική εικόνα μου
Μεθυστική μου μυρωδιά
Τα νυχτολούλουδα δεν ανασαίνουν πια
Τα άστρα περιγράφουν τη μορφή σου
Ροδαυγή που ανθίζει

Δεν είσαι μούσα
Είσαι της φωνής ηχώ
Η λατρεία της ψυχής
Η ελπίδα στο παράθυρο
Η κόρη της αγάπης
Το λουλούδι στο σκοτάδι

Ήμουν μόνος
Δειλινό θλιμμένο πριν νυχτώσει
Όλη μου η ζωή περίπατοι βουβοί κι’ ανήσυχοι
Τα ποιήματα χαμένα

Απόσταγμα ελπίδας
Ποίηση και αγάπη τραγουδούν μέσα σε μια βάρκα
Βαρκάρης η σελήνη
Ήρθες και πήρες το όνειρο μου
Δεν αισθάνομαι το σύμπαν
Δεν μπορώ να δω το φως

Σαν βρέχει είσαι η ανάσα της βροχής πάνω στα φύλλα
Στο στήθος μου φωλιάζεις
Δεν μπορεί κανείς την Άνοιξη να διώξει

Έλα να με βρεις
Από σένα ξεκινούν τα τραγούδια μου

Όσο και να προσπαθήσω
Δεν μπορώ να είμαι άδειος
Με κλειστά τα βλέφαρα
Δεν μπορώ να περπατήσω
Θα λάμπεις σαν ήλιος και θα σε υμνώ

Είσαι άνθος μοσχομύριστο μοναδικό.
Δεν ξέρω αν γεννήθηκες στο δάσος
Ξέρω πως υπάρχεις στην καρδιά μου
Έχεις τα φυλλοκάρδια μου για πέταλα

© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση