ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Μέσα στους κήπους τ ' ουρανού μόνος μου και χαμένος

μέσα στους δρόμους της καρδιάς εσένα καρτερώ

το σ΄ αγαπώ θα τραγουδώ μες στον καημό πνιγμένος

μήπως σε φέρει η Άνοιξη και ξαναγεννηθώ

Ήλιοι λαμπροί τα μάτια σου πως να τα λησμονήσω
εσέ γλυκιά μου θύμηση πάντα θα σε ποθώ
ίσως της μοίρας μου γραφτό ήταν να σ αγαπήσω
και μόνο εσένα στη ζωή για πάντα να ζητώ

Μέσα στο δρόμο της καρδιάς θα με βρει
της άνοιξης τ΄ αγέρι όταν έρθει

μέσα στον κήπο τ ' ουρανού χαμένος

το σ΄ αγαπώ να τραγουδώ θλιμμένος

Κι αν χάθηκαν τα όνειρα που έκανα για σένα
σαν διαβατάρικα πουλιά που πήγαν κάπου αλλού
ποτέ μου δεν θα σ' αρνηθώ νεράιδα χρυσαφένια
σε περιμένω πάντοτε στους κήπους τ' ουρανού

Εσένα πάντα αναζητώ που αγαπώ
κι όλο γυρεύω ν’ ανταμώσω τη μορφή σου
το δάκρυ τρέχει σαν τον ήσκιο σου ζητώ
τα χρόνια πέρασαν χωρίς την ύπαρξη σου

© ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΊΗΣΗ