δεν υπάρχει τίποτα πίσω απ’ το βουνό
μόνο τα χρυσά μαλλιά σου.
Μια μέρα ο καιρός
όλα θα τα σβήσει, μου είχες πει.
Όμως ποτέ δεν έπαψα να βλέπω
την όψη σου
στο αφρισμένο κύμα,
κι’ αγάπησα με πάθος
κάθε στιγμή μαζί σου.
Πόσους χειμώνες σε περίμενα
κάτω απ‘ το κόκκινο φεγγάρι, Απρίλη μου!
Αχ, πόσο θα ήθελα να πιώ όλη την αγάπη
της Ανάστασης σε ένα ποτήρι μαζί σου!
Μούσα μου,
φωτεινή ηλιαχτίδα μου, θάλασσα μου,
έμεινες μόνη.
Άγγιγμα, λόγια, φτερά, αχνό το φεγγάρι.
Δίχως Απρίλη δε φυτρώνει Άνοιξη
και μπουμπούκια δεν ανθίζουν.
Οι μεγάλες αγάπες πετούν πάντοτε γι’ αλλού
κι εμείς τις ακολουθούμε.
μεγάλα όνειρα που υπάρχουν
μόνο για να μας ταξιδεύουν.
Αγάπη που μύριζε θυμάρι,
μιας θάλασσας αρμύρα,
ένας λυγμός στα βράχια.
Μούσα μου, γαλάζια αλήθεια μου
η μυρωδιά σου
κρύβεται στους κήπους με τα ρόδα,
και το φεγγάρι τώρα ¨πια ¨
υποκλίνεται στην αγάπη μας.
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
