Πάντα ονειρευόμουν
μια μούσα να 'ναι φωτιά,
να την ποτίζω αγάπη,
να ανθίζει σαν την άνοιξη,
να μη χαθεί ποτέ.
Σε κήπους μαγικούς
να περπατάμε μαζί,
γιατί η μούσα είναι παιδί.
Μούσα μου, αστέρι φωτεινό,
φλόγα στης ψυχής μου την αυγή.
Να την αγαπώ βαθιά,
χωρίς να ζητώ αντάλλαγμα,
ψυχή μου είναι αυτή,
που σκορπά τον πόνο μακριά.
Την ακολούθησα,
τα μάτια έκλεισα,
βυθισμένος στο όνειρο.
Μούσα μου, αστέρι φωτεινό,
φλόγα στης ψυχής μου την αυγή.
Ποιητής είμαι,
ενός πάθους ατέλειωτου,
πρωτόγνωρης,
της καρδιάς μου αγάπης.
Ψυχή μου, σ’ ευχαριστώ,
δεν υπάρχει ζωή
χωρίς την έγνοια σου.
Με γέμισες φως,
γλυκέ μου έρωτα κι ολόγιομο φεγγάρι.
Όσα ποθούσα τα 'χεις φέρει,
λουλούδι μου, γλυκό μου ταίρι.
Μούσα μου, αστέρι φωτεινό,
φλόγα στης ψυχής μου την αυγή.
©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΆΡΗΣ – ΠΟΊΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου