ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ

Περβόλι λουλουδιών,
σ' αγκάλες των ανθών,
οι μέλισσες μεγάλες δυνατές,
φτερά σαν καύτρες ζωηρές.

Η λαβωμένη φύση που μου έδωσες
Λουλούδια που ποτέ δεν έχω πάρει
Ας φίλαγα στα χέρια σου τις μέδουσες
Ο ήλιος ας τα ζέσταινε μακάρι

Μη σκιάζεσαι στο φως των φαναριών
Συνόδεψε το φως των αστεριών
Εκεί το μέλι γίνεται σατανικό
Εκεί θα βρεις τον έρωτα μαγευτικό

Καμιά φορά που σ ένα κλήμα,
τρέχουν οι ράγες άγριο μέλι,
κλήμα απ' τα χείλη σου.
Κι' όποιος να δοκιμάσει θέλει,
ας δραπετεύσει από τα βέλη,
κι' απ' το σταφύλι σου.

Μη σκιάζεσαι στο φως των φαναριών
Συνόδεψε το φως των αστεριών
Εκεί το μέλι γίνεται  σατανικό
Εκεί θα βρεις τον έρωτα μαγευτικό

Αερικό τα μάτια μου τυφλώνεις
Γυρίζεις σαν το κύμα και διπλώνεις
Θολό σαν το  δικό μου ριζικό         
Λαχτάρησα μικρό μου ξωτικό

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΙΗΣΗ