ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Δέντρο της ζωής,
στον ύπνο της γης,
αγέρωχο και δυνατό,
υψώνεται στον ουρανό.

Το δέντρο της ζωής
με το χώμα αγκαλιά
που όλοι
με πόνο ποτίζουν ν ανθίσει,
που όλοι
με δάκρυ βρέχουν να καρπίσει,
ηρεμία της γης
με το χώμα αγκαλιά.

Όλα τα δέντρα άνθιζαν,
ευδοκιμούσαν κι έλαμπαν,
φούντωναν με χρώματα
ζωντανά σαν όνειρα,
όμως το δέντρο  αυτό
βρισκόταν αλλιώτικο.

Εσύ δεν είσαι πόθος
μιας νυχτιάς
είσαι πληγή στο στήθος
και πονάς.

Σπείραμε το δέντρο,
της ψυχής το δέντρο.
Το δέντρο της στοργής.
Το δέντρο της ζωής.

Δεν είμαι τέρμα  
της δικής σου ερημιάς,
Είμαι η ρίζα  
που άξιζα να με ζητάς.

Εγώ δεν είμαι ρίζα δένδρου κοντινή
που της μιλάς να νιώσεις μόνο μια φωνή,
από το χώμα στη δική μου την καρδιά
ζεσταίνει τώρα ο ήλιος τα μικρά παιδιά.

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΊΗΣΗ