Πως να το νιώσεις πως κι εσύ
στην καταχνιά και στη βροχή
έδωσες μια καρδιά φτωχή
στο ανεμοβρόχι πάνω κι εσύ
Πάνω στο γύρισμα ενός δρόμου
κύλησε σαν ένα όνειρο μου
μια λάμψη όπως κι΄ εσύ
στον ουρανό χρυσή
Χαμένος στην παράξενη αυγή
σε ακλόνητη παράδοξη βροχή
Του λόγου μου κατάπληκτος
κάποιος κοινός θνητός
να χα φτερούγες θα ήθελα
να ήμουν αετός
Απανωτά ελπίζω, σα σταγόνες
βαριές κι αργές το δειλινό κυλούν
σε αραξοβόλι να κρυφομιλούν
σιγά - σιγά τα βήματα σαν στάλες
…
Χρονιές συχνά προσμένω, που σα στάλες
του απόβροχου βαριές κι αργές κυλούν
σε αραξοβόλι να κρυφομιλούν
σιγά - σιγά τα βήματα στις σκάλες
Στον ουρανό ψηλά η βροχή χορεύει
Στα φύλα των δέντρων γαλήνια πέφτει
Κι ο ουρανός σκοτεινός, αλλά γεμάτος ζωή
Στο ρυθμό της βροχής, η φύση τραγουδάει ψηλά
Στου δρόμου τις στάλες, η βροχή χορεύει
Σε μια μελωδία ζωντανή που ουρλιάζει
Κι οι καρδιές των ανθρώπων, σαν να συμμετέχουν
Στον παλμό της βροχής, που η ψυχή ανθίζει
Στα παράθυρα των σπιτιών, η βροχή παίζει
Μια αφήγηση μυστική, που η γη ακούει
Κι οι σκέψεις γίνονται δροσερές, όπως το αγιάζι
Στο χορό της βροχής, η ψυχή ξανανιώνει
©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ-ΠΟΙΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου