ΑΠΟΣΎΝΘΕΣΗ

Πρέπει στα όνειρα μου να αρμενίζω   

μήπως κι έρθει το γαλάζιο

να με δει όταν κοιμάμαι.

Πλημμυρίζεις κύμα ραγισμένο

πώς να σε αγγίξω,

πώς να σε κρατήσω.

Στο ακρογιάλι το μυστικό   

καταχνιά μαβιά η νύχτα σέρνεται

σε ονείρων χωνευτήρια.

Στο ακρογιάλι το μυστικό

τα ίδια ξωτικά με το τραγούδι τους  

στην μοναξιά μας μας τρελαίνουν.

Αερικά που σκλάβοι σας

σ άγριο χορό κυλιόμαστε αντάμα,

πάλι τα φιλιά μοιράστε

μες στο χορό π’ αρχίσατε,

στη φλόγα σας ν’ αναστηθώ,

μες στους αφρούς ξανά να περπατήσω.

Ανάμεσα στα μυστικά 

που η θάλασσα ξεπλένει

ας αναζητήσουμε τα πιο απολιθωμένα

πέτρες των πνιγμένων,

βιολετιές δαγκάνες,

άψυχα κεφάλια,

γερασμένους κάβους,

ενθύμια  θρύψαλα 

κι όλα τα αμυδρά θραύσματα 

της τρικυμίας.

Αερικά που σκλάβοι σας

σ άγριο χορό κυλιόμαστε αντάμα,

πάλι τα φιλιά μοιράστε.           

Τώρα μένουν κόκκαλα λευκά        

ζώα, πουλιά που υπήρξανε.

Πλημμυρίζεις κύμα ραγισμένο

πώς να σε αγγίξω,

πώς να σε κρατήσω.

Ναυαγίων εύρημα τυχαίο,  

ποια φουρτούνα σε τραυμάτισε

κι ο χαμός σε περιφρόνησε.

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ – ΠΟΙΗΣΗ