Λύτρωση

Γράφει η  Μαρία Ιωάννου -Φίλη

 

Λύτρωση

Στην χρυσή σου αμμουδιά...
περπατώ με τα πόδια γυμνά..
Τι είναι αυτό που ακούω...
ξαφνικά!!!

Είναι θλιβερές φωνές...
που αναμιγνύονται...
μαζί με παράφωνους..
και αταίριαστους λογισμούς!!!

Μια φωνή από μέσα μου...
επαναστατεί..
Όχι πια...
Σωπάστε, Σωπάστε.

Θλιβερές φωνές..
Και εσείς χορδές λυπητερές..
και μονότονες... Σωπάστε..

Της Αμμοχώστου μας τον..
.πόνο να μοιρολογάτε...
Σταματήστε...

Είναι η στιγμή μεγάλη....
Και ο πόνος μας βαρύς...
μα με τα μοιρολόγια..
την λογική κάναμε..
πέρα....

Αδέρφια μου των άταφων..
νεκρών μας οι φωνές...
μας καλούνε...

Το χρέος μας. σε αυτούς...
οφείλουμε να ξοφλήσουμε...
Ναι το χρέος μας..

Μπροστά τους σκυφτοί...
γονατιστοί...
συγγνώμη να ζητήσουμε...

Η πίκρα ας μονιάσει πια...
Και στον λυτρωμό...
να στραφεί η προσοχή μας...

Με μια φωνή ας αναφωνήσουμε..
Θάρθει η ώρα..
και είναι κοντά.
που τα σήμαντρα...

Στις εκκλησιές μας..
χαρμόσυνα θα χτυπήσουνε...
Και το δίκιο..
στην Αμμόχωστο μας...

Κυρά θα την κάνει...
ξανά...
Και θα λύσει τα δεσμά της...
και ΕΛΕΎΘΕΡΗ...

Στην αγκαλιά της..
θα μας κλείσει ξανά...!!!

ΑΜΜΌΧΩΣΤΟΣ ΑΓΆΠΗ ΜΟΥ.

© Μαρία Ιωάννου -Φίλη.