ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

Άλλη μια νύχτα κύλησε γρήγορα...

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε κι εγώ σ’ αγαπώ και σου γράφω...

Άλλη μια μέρα που χάθηκες όμορφη μούσα της νύχτας...

Τα βράδια εικονολάτρες ποιητές υμνώντας τη μορφή σου,

την πλατινένια σου θωριά, κεντούν τις παρειές των άστρων.

Στην πλατινένια σου μορφή και τη χρυσή σκιά σου

μορφή της νύχτας χάδι το χάδι, σταγόνα τη σταγόνα.

Που να σε βρουν αστερισμέ στης νύχτας το βελούδο,

χλωμή μου κόρη.

Ακόμα μια νύχτα που σε περίμενα ψυχορραγώντας,

σβήνοντας ένα, ένα όλα τ’ αστέρια.

Αχ και να σε έβλεπα πρωί σαν κοκκινίζει η αυγή,

καθώς γυρνάς πίσω στους γκρίζους μπαξέδες.

Ψυχή που πετάς

την κάθε αυγή γυρνάς σε γκρίζους  τόπους,

θαλασσοδαρμένα βράχια σπαρμένα.

Σε ακρογιαλιές πανέρημες...

Ψυχή που πετάς σε γυμνές, λευκές παράξενες κορυφές λόφων.

Ονειροφάνταστη ομορφιά

στης νύχτας το φεγγαρόλουστο στερέωμα

ξεκόβεις απ’ το κορμί σου,

και τη γλυκιά σου τη μορφή,

το λυγερό σου βάδισμα στους κήπους με τα γιασεμιά.

Μα κάθε αυγή γυρνάς, γέρνεις στους γκρίζους τόπους,

στους κήπους που μαράθηκαν τα γιασεμιά

και σβήνει η μορφή σου

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση