ΦΕΓΓΑΡΟΔΡΟΣΙΑ

Ακόμα μια νύχτα που σ’ αγαπώ και σου γράφω,
στις φεγγαρόλουστες νυχτιές στα όμορφα ακρογιάλια,
μικρό μου όμορφο νησί, πρώτο της ροδαυγής κρινάκι

Γαλάζια κύματα τα μάτια σου,
Ροδόσταμο τα φιλιά σου,
βελούδινο το χάδι σου ολόλευκο όνειρο μου

Όχι! δεν είμαι μοναχός χλωμό μου φεγγαράκι.
Στα όνειρα μου έρχεσαι και δίπλα μου πλαγιάζεις.
Δωσ’ μου τα χείλη σου να πιώ του έρωτα το νέκταρ,
κι όταν θα ζευγαρώνουμε εσύ αγάπη εσύ χαρά μου.
Όλου του κόσμου την ομορφιά κρατώ στην αγκαλιά μου

Ακόμα μια νύχτα που σε ψάχνω  χλωμή μου κόρη
Κι' εσύ χάνεσαι στα αλώνια,
στις κορφές των λόφων,
στα ξερά φύλα που δροσίζονται,
στα πυκνόφυλλα δέντρα.

Λαβύρινθος η μέρα, χάνεται πίσω μου
Αχ και να θώπευα τη γλυκιά σου τη μορφή,
τα χρυσά σου τα μαλλιά.
Σου απλώνω χέρια χάνεσαι, σου μιλώ δεν απαντάς.
Ακόμα μια νύχτα σε αναζήτησα χρυσή μου ελπίδα.
Έλα σιμά μου δροσούλα της αστροφεγγιάς

Στο σκοτάδι ψηλάφησα τη χλωμή μορφή σου,
κρυμμένη δροσοσταλίδα
Ίσως σε δω πίσω από λίγη χρυσόσκονη,
γλυκό σύντομο όνειρο

Κι' ίσως αργότερα σε βρω στη μυρωδιά των λουλουδιών,
στα μικρά άσπρα κοχύλια,
πίσω από κάποια καλοκαιρινή αχτίδα.
Ίσως κάποιο ανοιξιάτικο αστέρι είναι το δικό μας

Ακόμα μια νύχτα,
κάτωχρο βεγγαλικό το αγγελικό σου πρόσωπό
κι' εγώ σε έψαχνα στου θόλου το στερέωμα

Όμως, κι απόψε χλωμή μου κόρη έπεσες βουβή στο χώμα,
έσβησες σιγά, σιγά και χάθηκες
γλυκό όνειρο, βυθισμένο στην πέτρα

 ©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση