Το πρώτο του ήλιου σκίρτημα.
της αυγής το γιασεμί δάκρυ,
του ξεφτισμένου χρόνου η ακολουθία.
Ξύλινα είδωλα, σπασμένες αγάπες,
απαλά τις στιγμές διαλύουν.
Πόθοι ποτάμια ορμητικά,
όνειρα μιας στιγμής που βρεθήκαμε.
Ένα φεγγάρι, μια λαχτάρα,
ένα αηδόνι, μια θάλασσα, ένα κύμα.
Και η αγάπη την αυγή,
άνοιγε το παράθυρο και χαμογελούσε στο φώς.
Κι’ οι λυγμοί των πουλιών το σούρουπο,
θρήνοι αποχωρισμών
καθώς ο ουρανός σκουραίνει.
Τα βήματα των περαστικών στοχασμοί αγάπης,
που μακραίνουν μες το σκοτάδι.
Η άβυσσος του χρόνου
σκεπάζει τα χθεσινά μας όνειρα.
Σ’ ένα όμορφο όνειρο,
που κράτησε μια στιγμή βρεθήκαμε
©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου