Υπάρχουμε ο ένας στο μυαλό του άλλου.
Υπέροχη αίσθηση ψυχής,
υπέροχο ρομάντζο.
Πόσο τυχερός είμαι που υπάρχεις!
Σ’ αγαπώ απέραντα.
Είσαι το αντικείμενο των ποιημάτων
και ταυτόχρονα μιλώ μαζί σου
πολύ περισσότερο.
Είναι υπέροχο να σε γοητεύει
και να σε εμπνέει η μούσα σου.
Μέρες βροχερές του χειμώνα
λουλούδι που χάνεται.
Όσο άστατος είναι ο καιρός
όταν αλλάζει
οι αγάπες σήμερα φαντάζουν.
Είμαι ένα σώμα
με μια καρδιά
και μια ψυχή
πάντα δικά σου .
Καπνοί τα σύννεφα
ανεβοκατεβαίνουν
και το χώμα αναθυμιάζει
τα μυστικά του.
Των ποιητών οι ανασφάλειες:
Δεν είναι η αγάπη απλά
μια λέξη.
Δεν είναι η αγκαλιά απλά
μια κίνηση.
Δεν είναι το φιλί απλά
ένα άγγιγμα.
Αγάπη είναι της ψυχής
το χάδι.
Στο μονοπάτι της ζωής σε ακολουθώ,
παραμυθένιο μου όνειρο.
Γλυκό νερό που πέφτεις βρόχινο
κι’ ομορφαίνεις τις στιγμές μου.
Χωρίς εσένα δεν γίνεται,
θα μαραζώνω κάθε μέρα.
Μαζί σου πάντα θα περπατώ.
Είσαι η ανάσα μου,
θέλω μόνο εσένα στη ζωή,
όπως αναπνέω σ΄αγαπώ,
τίποτα άλλο δεν επιθυμώ.
Η βροχή μου θυμίζει
ρομαντισμό,
μελαγχολία,
μια μούσα.
Στείλε μου σινιάλο τ΄όνομά σου
με τις σταγόνες της βροχής
τα δάκρυα σου.
Η βροχή δεν γυρίζει πίσω,
είναι η μοίρα μας.
©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΆΡΗΣ ΠΟΊΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου