ΕΚΣΤΑΣΗ

Τόσα όνειρα για σένα μόνο,
τα λόγια μόνα και φτωχά μπροστά στο φως σου.

Άσπρα πουλιά της θάλασσας πολύτιμη μου    
και στους αφρούς της νότες  να ήμασταν,
στίχοι και τραγούδια από την αύρα της.

Είσαι: 
Το κρίνο και το ρόδο. 
Μουσική των ανέμων.
Το γέλιο μιας αγάπης που χαμογελά.
Το αγκάλιασμα του ήλιου με τη θάλασσα.

Θάμπωσες τον ήλιο.
Την εικόνα σου περίμενα.  
Πρόσεξα το πρόσωπο σου,
τα βαθιά τα μάτια,
το λαμπρό χαμόγελο.

Κι’ εγώ να σε θαυμάζω
σαν παιδί εκστατικό,
πάνω απ’ τη θάλασσα,
από ζωγράφου χέρι καμωμένη.

© ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ – ΠΟΙΗΣΗ