ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Καθώς τα σύννεφα         
σβήνουν τα άστρα,
τα παράθυρα
κανείς δεν κλείνει πια,
κανείς δεν έμεινε  
του ανέμου τις κραυγές   
να ακούσει.

Δεν με θυμάται
τούτη η πολιτεία,
με τα πρόσωπα  
τα στοιχειωμένα στη σειρά,
εκεί και το δικό σου
πρόσωπο φαντάστηκα
σαν όραμα που φωσφορίζει.

Κανείς δεν απέμεινε   
να δει τα πρόσωπα
που σβήνονται             
στις σπασμένες κουρτίνες,
να μυρίσει το άρωμα             
των νεκρών τριαντάφυλλων.

Ιστορία μιας ζωής
που πέρασε,
κανείς δεν έμεινε
στην πέτρινη καρδιά
αυτής της παράδοξης πολιτείας.

Κάτι θύμιζε             
αυτή την πολιτεία        
ενώ το καλοκαίρι
τα φτερά χτυπούσε,
εκεί που το δικό σου      
πρόσωπο έσβηνε
όταν άνοιγαν της μαγείας
οι καμάρες ανθισμένες.

Πόσο δύσκολη                 
των ανθρώπων η μοίρα,
όταν σκύβοντας                 
του ανέμου τις ριπές         
ακούνε  
κι αυτοί στην ερημιά          
της καρδιάς τους
με σφαλιστά τα μάτια
περπατούνε.  

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΊΗΣΗ