ΜΝΗΜΕΣ

 

ΜΝΗΜΕΣ

Κάθε φορά ολομόναχος
στης μνήμης τα στενά σοκάκια,
σαν περπατήσεις θύρες λαβυρίνθων
σε εφιάλτες οδηγούν
των ποιητών οι μύθοι,
σε ενός τρελού την εξορία
που θα οδηγούσε στον παράδεισο.

Τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνεις
ουράνιους θόλους ψάχνοντας.

Κάθε φορά ολομόναχος
στης μνήμης τα στενά σοκάκια,
σαν περπατήσεις θύρες λαβυρίνθων
στην κόλαση μπορείς να κυριαρχήσεις
δίχως καρδιές ποιητών
που σκίζονται σε κάθε άνθος    
που ματώνουν
σε κάθε ανάσα
να ραγίσεις.

Χαμένα όνειρα που σκύβουν,
δύση του χρόνου,
φόβος χωρισμού,
αστέρια που τρέμουν.
 
Μνήμες σαν φτερά πουλιών
σε αυτό το γκρίζο φως του δειλινού πετούν,
βουβοί ίσκιοι από τα σύννεφα.

Μια ερημιά,
ένα αναφιλητό, μια θάλασσα
είναι αρκετά  
για να θυμηθείς.

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ – ΠΟΙΗΣΗ