Ουρανός στην αναμονή,
σε κολόνες το φεγγάρι κρέμεται παράξενες,
στυφός ο κύκλος του
Της φύσης ανακύκλωσή,
σταχτί της παγωνιάς,
τα δέντρα φωσφορίζουν.
Στον ουρανό σε ψάχνω σύννεφα μετρώντας
ας με δεχόσουν να πετούσα.
Βυθίζεσαι στ’ απόμακρα,
μετά με σώμα ανάλαφρο
πάνω στα πνεύματα πατάς,
βηματισμός που χάνεσαι
μες στων δασών τις οπτασίες.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα στο δρόμο,
ούτε μες στα σπίτια,
μόνο μάτια στα παράθυρα.
Ομίχλη τ’ όνειρο
στο χρόνο μόλις μια σταγόνα,
μόλις μια σταγόνα στην ομίχλη,
ξεθυμαίνει με την πρώτη αχτίνα της πραγματικότητας.
Για των ποιητών τα αμέτρητα διλήμματα και τις μεγάλες μοναξιές
θα υπάρξει χρόνος άραγε ;
Τοπίο βυθισμένο
πως τρέχουν τα κύματα καταπάνω μας
πως τρέχουν και γυρίζουν.
Σε τζαμαρίες τρίφτηκες,
και χάιδεψες του απομεσήμερου τις γωνιές,
Ανέβηκες τις κορυφές, τις λίμνες, τα ποτάμια,
λούφαξες ολόγυρα στα σπίτια και ναρκώθηκες βαθιά
©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου