Κάποτε θα κελαηδούνε τα πουλιά ξανά και εμείς θα είμαστε εκεί για να τα ακούμε.Όπως θα ακούμε τα τζιτζίκια,ενώ νωχελικά θα αναπαυόμαστε στην σκιά ενός δέντρου που θα μας χαρίζει την αίσθηση και πάλι της ελευθερίας.Κάποτε θα βλέπουμε τον ήλιο και δεν θα φοβόμαστε να βγούμε έξω να τον χαρούμε παίζοντας με τις ηλιαχτίδες του και ρουφώντας το φως του.Κάποτε σε μια αμμουδιά θα κάνουμε όνειρα κάτω απ' το φεγγάρι και πάλι ξανά θα φιλιόμαστε δίχως να φοβόμαστε.Και θάναι γλυκό το φιλί αυτό,
πιο γλυκό από ποτέ...
Κάποτε θα τρέχουμε να πιάσουμε το σύννεφο,όταν αυτό το σύννεφο θα τρέχει εμπρός μας σαν μικρό παιδί.Παιδιά και εμείς πάλι,θα τρέχουμε,θα παίζουμε,θα γελάμε,θα αγκαλιαζόμαστε και θα χαιρόμαστε την ομορφιά της φύσης και την ελευθερία μας.Την ελευθερία της ομαδικότητας και του παιγνιδιού που κάποτε σαν άλλοτε,είχαμε δεδομένη.Και θάναι ακόμα πιο πολύτιμη αυτή η ελευθερία μας,γιατί τώρα θα ξέρουμε την αξία της πια.Θάναι πιο πολύτιμη η ελευθερία μας αυτή από ποτέ...
Κάποτε θα λέμε σε φίλους και εχθρούς να βρεθούμε,από κοντά να γελάσουμε η να τσακωθούμε και έτσι την χαρά η την λύπη η την ανάγκη μας να μοιραστούμε.Κάποτε θα πηγαίνουμε και πάλι στην κηδεία του αγαπημένου μας προσώπου για να το δούμε και να το χαιρετήσουμε για τελευταία φορά,χωρίς να μας ρωτήσουνε που πάμε,εάν έχουμε την σχετική άδεια,η αν μας είναι αναγκαίο.
Και θάναι αληθινή αυτή η τελευταία στιγμή,αυτός ο τελευταίος ύστατος ασπασμός.Πιο αληθινός από ποτέ...
Κάποτε θα καλούμε και πάλι κόσμο στα σπίτια μας.Θα καλούμε τον κόσμο,χωρίς τον φόβο.Θα χορεύουμε και θα τραγουδάμε,θα μιλάμε,θα γελάμε,ο ένας τον άλλο θα πειράζουμε σαν παιδιά και θα ακουμπάμε,χωρίς φόβο.Χωρίς τον φόβο αυτό να μας κρατάει μακριά,όπως χρόνια τώρα ο ίδιος φόβος αυτός μας κρατάει και μακριά από τον ουρανό.Και τότε,ο ουρανός που θα κοιτάμε μαζί θα είναι πιο μεγάλος.Θάναι πιο ωραίος και πιο φωτεινός και πιο μεγάλος από ποτέ...
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Δημοσίευση σχολίου