και κοιτάζοντας ίσα στα μάτια την Ανάγκη,
πήραμε ν΄ ανεβαίνουμε τους λόφους της ζωής.
Και σε κάθε λόφο στήναμε και μία σκηνή,
με ιδρώτα και δάκρυ στερεώνοντας τους πασσάλους,
μην και ενάντιοι άνεμοι εξουσιών
παρασύρουν όσα με αγάπη και κόπο περικλείαμε
εις τα εσώτερα της ψυχής...
Κι ως ανεβαίναμε,
από τον ένα λόφο στον άλλο,
κι ως στήναμε και στερεώναμε τις σκηνές,
μία κούραση νιώθαμε να καταβάλλει τις δυνάμεις μας...
Και τώρα εδώ, εις την αυλή των γεραμάτων,
μη έχοντας βρει την Ιθάκη,
βηματίζουμε στις παρυφές της ζωής,
κρατώντας σφιχτά πάνω μας,
το τελευταίο που μας απέμεινε όνειρο!...
Εκείνο, πως τάχα μου
γκρεμίζουμε τις εξουσίες,
ελεύθερα να βαδίσουν προς τους λόφους,
τα παιδιά των παιδιών μας...
Νίκος Δημογκότσης
Δημοσίευση σχολίου