Ένα χρέος !!! ( Σκέψεις ) _ Μαρία Ιωάννου _ Φίλη
Πετάχτηκα ,ένοιωσα να πνίγομαι από ένα
κόμπο στον λαιμό και από τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου .
Χάνομαι σκέφτομαι και πετάγομαι τρομαγμένη επάνω ρίχνοντας μια ματιά γύρω γύρω στο σκοτεινό δωμάτιο .
Τίποτα !!
Τι είναι αυτό άραγε που με φόβισε και με αναστάτωσε αυτή την κρύα βραδιά;
Περπάτησα λίγο πάνω κάτω στο δωμάτιο να ξεκαθαρίσει ο νους μου .
Στέκομαι στο παράθυρο ,ησυχία,το φως του φεγγαριού αχνό , σκοτάδι βαθύ .
Δεν ξέρω αν πρέπει να το ανοίξω σκέφτομαι θα περάσει το κρύο μέσα .Και τότε σαν αστραπή νοιώθω μια παρουσία ,μια σκιά να περνάει δίπλα μου και σαν να με ακούμπησε .
Δεν το σκέφτηκα πολύ άνοιξα την πόρτα όπως ήμουνα ξυπόλητη και με τις πυτζάμες και προχώρησα αθόρυβα μέσα στης γαλήνης την νύχτα .
Ένας δυνατός άνεμος μου τυλίγει το κορμί, αλλά δεν ακούω τον ήχο των φύλλων στο πέρασμα του.
Ακούω όμως μια φωνή γλυκιά να παρασέρνει μαζί του μαγική ,γλυκιά να με τραβάει προς το μέρος της.
Από πού έρχεται άραγε από την μαγευτική χώρα της αγάπης ;
Βάλσαμο στην ψυχή μου απόψε αυτή η ουράνια φωνή .
Προχωρώ χωρίς να φοβάμαι πια και η φωνή όλο και πιο κοντά μου αλλά ακόμα δεν βλέπω τίποτα .
Αρχίζω να πιστεύω πως δεν θα την βρω και τότε το φεγγάρι λες και ένοιωσε τον πόνο μου έριξε διάχυτο το φως του στην μορφή που προερχόταν η αγγελική φωνή .
Την είδα απαστράφτουσα μέσα στο γαλάζιο της φόρεμα η αγαπημένη μου , γονατιστή μπροστά στους τάφους των νεκρών παλληκαριών μας ,να τους τραγουδάει για την λευτεριά που ακόμα δεν ήρθε .
Ζητούσε σιωπηρά συγγνώμη για εμάς που τους αφήσαμε μόνους τους έρμαια στα χέρια των κατακτητών.Δεν τόλμησαν φοβήθηκαν λέει η φωνή της αλλά εγώ ακόμα τους αγαπώ και περιμένω .
Κρύφτηκα από ντροπή ,έφερα τις παλάμες μου στα μάτια και ξέσπασα σε κλάμματα που έγιναν λυγμοί.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί .Ένοιωσα τον ήλιο να μου ζεσταίνει το κορμί .
Σήκωσα τα μάτια μου και την είδα να μου χαμογελά ,ανασκίρτησα μπροστά στο μεγαλείο της και εγώ μια ασήμαντη μπροστά της .
Έμεινα ώρες πολλές στην αγκαλιά της ,αλήθεια πόσες νύχτες έψαχνα την παρέα σου και τώρα είσαι εδω δίπλα μου .Είπαμε πολλά αγαπημένη μου τόσα πολλά όμως τα θυμάμαι ένα ένα !!!
Σε αγαπώ Αμμόχωστος μου !!!
Μαρία Ιωάννου _Φίλη
18_2_2020
 _ Μαρία Ιωάννου _ Φίλη Πετάχτηκα ,ένοιωσα να πνίγομαι από ένα κόμπο στον λαιμό και από τους δυνατούς χτύπου...){kind=link}
Ένα χρέος !!! ( Σκέψεις ) _ Μαρία Ιωάννου _ Φίλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠετάχτηκα ,ένοιωσα να πνίγομαι από ένα
κόμπο στον λαιμό και από τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου .
Χάνομαι σκέφτομαι και πετάγομαι τρομαγμένη επάνω ρίχνοντας μια ματιά γύρω γύρω στο σκοτεινό δωμάτιο .
Τίποτα !!
Τι είναι αυτό άραγε που με φόβισε και με αναστάτωσε αυτή την κρύα βραδιά;
Περπάτησα λίγο πάνω κάτω στο δωμάτιο να ξεκαθαρίσει ο νους μου .
Στέκομαι στο παράθυρο ,ησυχία,το φως του φεγγαριού αχνό , σκοτάδι βαθύ .
Δεν ξέρω αν πρέπει να το ανοίξω σκέφτομαι θα περάσει το κρύο μέσα .Και τότε σαν αστραπή νοιώθω μια παρουσία ,μια σκιά να περνάει δίπλα μου και σαν να με ακούμπησε .
Δεν το σκέφτηκα πολύ άνοιξα την πόρτα όπως ήμουνα ξυπόλητη και με τις πυτζάμες και προχώρησα αθόρυβα μέσα στης γαλήνης την νύχτα .
Ένας δυνατός άνεμος μου τυλίγει το κορμί, αλλά δεν ακούω τον ήχο των φύλλων στο πέρασμα του.
Ακούω όμως μια φωνή γλυκιά να παρασέρνει μαζί του μαγική ,γλυκιά να με τραβάει προς το μέρος της.
Από πού έρχεται άραγε από την μαγευτική χώρα της αγάπης ;
Βάλσαμο στην ψυχή μου απόψε αυτή η ουράνια φωνή .
Προχωρώ χωρίς να φοβάμαι πια και η φωνή όλο και πιο κοντά μου αλλά ακόμα δεν βλέπω τίποτα .
Αρχίζω να πιστεύω πως δεν θα την βρω και τότε το φεγγάρι λες και ένοιωσε τον πόνο μου έριξε διάχυτο το φως του στην μορφή που προερχόταν η αγγελική φωνή .
Την είδα απαστράφτουσα μέσα στο γαλάζιο της φόρεμα η αγαπημένη μου , γονατιστή μπροστά στους τάφους των νεκρών παλληκαριών μας ,να τους τραγουδάει για την λευτεριά που ακόμα δεν ήρθε .
Ζητούσε σιωπηρά συγγνώμη για εμάς που τους αφήσαμε μόνους τους έρμαια στα χέρια των κατακτητών.Δεν τόλμησαν φοβήθηκαν λέει η φωνή της αλλά εγώ ακόμα τους αγαπώ και περιμένω .
Κρύφτηκα από ντροπή ,έφερα τις παλάμες μου στα μάτια και ξέσπασα σε κλάμματα που έγιναν λυγμοί.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί .Ένοιωσα τον ήλιο να μου ζεσταίνει το κορμί .
Σήκωσα τα μάτια μου και την είδα να μου χαμογελά ,ανασκίρτησα μπροστά στο μεγαλείο της και εγώ μια ασήμαντη μπροστά της .
Έμεινα ώρες πολλές στην αγκαλιά της ,αλήθεια πόσες νύχτες έψαχνα την παρέα σου και τώρα είσαι εδω δίπλα μου .Είπαμε πολλά αγαπημένη μου τόσα πολλά όμως τα θυμάμαι ένα ένα !!!
Σε αγαπώ Αμμόχωστος μου !!!
Μαρία Ιωάννου _Φίλη
18_2_2020