μα όσο και αν κρούουμε,
η ερημία μόνον ακούει...
Βουβοί Άνθρωποι,
δελτία ειδήσεων φορώντας στο κεφάλι
και πουκάμισα εφημερίδων στο στήθος,
αβέβαιοι περιφερόμαστε
στα καφέ και στις ταβέρνες,
όπλα τηλεφώνων κρατώντας στα χέρια,
και με μηνύματα πυροβολούμε ο ένας τον άλλο,
ελπίζοντας πως η ψυχή θα αναληφθεί
εις το Ωραίον της συντροφικότητας,
εκεί να ενσαρκωθεί, Οδυσσέα και Ηράκλειτο,
Σαπφώ και Υπατία.
Εκεί Μακρυγιάννη και Σολωμό Διονύσιο,
Τάσο Αριδά και Λιαντίνη Δημήτριο...
Αλλά αλίμονο,
μέσα στην εμφιαλωμένη μας Φύση,
με πάταγο κλείνουν οι θύρες,
απ΄ έξω αφήνοντας
κι αυτήν ακόμα την Ερημία,
που ακούει, αλλά να μιλήσει δεν δύναται...
Έτσι, υπήκοοι της Ερημίας,
στα κελεύσματα του Ωραίου δεν πλησιάζουμε,
ταπεινοί υπηρέτες γενόμενοι,
κάθε Εξουσίας...
Νίκος Δημογκότσης
Δημοσίευση σχολίου