Άλλη
μια νύχτα κύλησε γρήγορα
Σ’
έβλεπα γωνιά τη γωνιά
Φεγγάρι
στις κορνίζες των ονείρων
Άλλη
μια μέρα ξημέρωσε
Κι
εγώ σ’ αγαπώ και σου γράφω
Άλλη
μια μέρα που χάθηκες
Όμορφη
μούσα της νύχτας
Αυτά
τα πουλάκια τρελαίνονται
Τιτιβίζοντας
στα φυλλώματα
Τι
ακριβώς να λένε;
Μήπως
μυρίστηκαν την Άνοιξη
Μήπως
του Μάρτη την αστάθεια
Φαντάζουν
πολύξερα, πλουμιστά
Γνωρίζουν
όλους τους κελαηδισμούς
Όλες
τις γλώσσες
Και
η ψυχή μου ταλαντεύεται
Είναι
σοφά ή ψεύτικα
Να
τα ρωτήσω πώς χάθηκες
Αέρα
που γυροφέρνεις
Εξήγησέ
μου
Άλλη
μια μέρα που χάθηκες
Όμορφη
μούσα της νύχτας
Αναλήφθηκες
μαζί με το τελευταίο αστέρι
Ντύθηκες
με πάχνη
Χάθηκες
στους κήπους
Πίσω
απ’ την ομίχλη
Κρύφτηκες
πίσω απ’ την καταχνιά
Και
πριν ο ήλιος σε αγκαλιάσει
Χάθηκες
στην ομίχλη των ταξιδιών
Αέρα
που γυροφέρνεις
Λένε
αλήθεια τα πουλιά του κόσμου;
Εξήγησέ
μου
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
