Η αγάπη δεν ορίζεται, σε ορίζει!
Σε εξορίζει από πολιτείες που λησμονήθηκαν,
βίους και κοινωνίες ψυχής
που καταπάτησαν κέρινες σκιές.
Αγάπη:
Ευωδιά ψυχής,
το άρωμα της μοσχοβολά αθώο γιασεμί,
σαν νυχτολούλουδο που οι ρίζες εξαπλώνονται παντού.
Η αγάπη δεν γνωρίζει χρώμα, ηλικία, γεωγραφία.
Μοιάζει με ανθισμένη αμυγδαλιά,
σκορπά την ψίχα της,
όσο κοπιάζει ο άνεμος να την παραπλανήσει…
—Μέσα στην τόση ξηρασία ξεπρόβαλες εσύ,
πόσο προσομοιάζεις της ψυχής μου την τρελή ροδιά!
‹‹ Η ποδιά μου καρποφόρησε απρόσμενα,
άκαιρη εποχή συγκομιδής,
θυμίζει dolce nostrana εύφορης εποχής ››
―Γλυκείς κόκκινοι οι σπόροι σου
όπως του ρόδου της ζωής,
φλοιός λεπτός, ευαίσθητος
μέσα στις κακουχίες της ζωής.
—Δύσκαμπτα κλαδιά τα κλαδιά σου,
όπως οι παράδρομοι ζωής.
Δε δίστασες
μήπως απ’ τα λεπτά αγκάθια
της ροδιάς μου
τρυπηθείς.
Ανάγκη της υπόστασης σου
να σε εξιλεώσει
και να εξιλεωθείς.
Δεν έχεις προορισμό,
ατελείωτο ταξίδι
των ρόδων της συγκομιδής…
©Φωτεινή Παπαδόπουλου - Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου