Δεν
είναι εύκολο ν’ αγαπήσεις μια θάλασσα
κι
ας σε πλανεύει το γαλάζιο,
οι
ακτές με τ’ αρμυρίκια,
τα
βράχια με τα σπαθιά,
και
τα χρυσά φύκια του ήλιου.
Να
γνωρίσεις τις αμμουδιές,
τα
ρείκια και τις σπηλιές της
στις
εκβολές των ταξιδιών.
Γρήγορα
πισωγυρίζεις
και
σαν φτάνει το βραδάκι,
με
φόβο τ’ αστέρια κοιτάς που δακρύζουν
κι
ακούς με ρίγη
ομιλίες
υπόκωφες, στα κρύσταλλα των κυμάτων...
Άκου,
η
ποίηση είναι το αλάτι της θάλασσας
και
η θάλασσα τροφή του κόσμου
Κι
εγώ, που πολύ αγάπησα
την
όμορφη μούσα της νύχτας,
γυρεύω
γοργόνες
κι
ακούω το βογκητό στα βάθη.
Κι
όταν σβήσω και χαθώ
θα
πάρω μαζί μου
μια
μούσα και μια αρμύρα,
γκρίζες
ανταύγειες,
χαμένες
αγάπες και κάποιες ανάσες ανέμων
που
θρηνούν στη βροχή.
© Αντώνης
Περδικάρης - Ποίηση
