Κεριά που δεν δειλιάζουν,
μνήμες που τρεμοπαίζουν.
Η φλόγα των κεριών
πειθαρχεί στο σθένος
ή στο ασθενές της μνήμης.
Υπερήφανες σιωπές,
γενναιόδωρα χαρίζουν
προστατευτικά το χάδι τους.
Ανοίγοντας ορίζοντες
ευδαιμονίας τής ψυχής,
φωτίζουν τα γκρεμίσματα.
Μία σειρά από κεριά σε σκηνικό ερημικό,
συνθέτουν μια ομορφιά ξεχωριστή
για εκείνους που ξέρουν να αγκαλιάζουν
το φως μες στη σιωπή.
Τόσο ασύμμετρα κοσμούν τα ερείπια
λησμονημένης πολιτείας,
που έχει συμμαχήσει
με τον άρχοντα του σκοταδιού.
Μία σειρά από κεριά εύθραυστα,
ασύμμετρα καμωμένα
από ευαισθησία και γενναιοδωρία,
δεν δειλιάζουν μήπως λιώσουν.
Όσο ανασαίνουν θα κοσμούν κάθε σκοτάδι,
κάθε γκρεμισμένο τείχος.
Δεν δειλιάζουν να χαρίσουν
και τη τελευταία τους πνοή,
προορισμός τους η ελπίδα,
το φως σε τούτη την τυφλή ζωή.
©Φωτεινή Παπαδοπούλου - Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου