Μαύρο το χρώμα του!
Το μάλλινο πουλόβερ
σαν αγκάλιασε το βελούδο του κορμιού μου,
μου θύμισε εσένα,
το άρωμα της ανάσας σου
πλεγμένο στην υφή του.
Οι ρόγες των δαχτύλων
που έπαιζαν πιάνο στο κατάκοπο κορμί.
Μαύρο το χρώμα του!
Το χρώμα που αγαπούσες,
μου θύμισε την κόλαση
που πάντα διαδεχόταν τον παράδεισο μας.
Σου φώναζα.
Το ταξίδι μας για το νησί των Φαιάκων
έμεινε στη μέση,
ανάμνηση που χαροπάλευε δεμένη στο κατάρτι.
Σειρήνες σε ξελόγιασαν με θεϊκές μελωδίες,
κέρασαν νέκταρ λήθης, αμβροσία των πρέπει,
έβαψαν την καρδιά σου με κόκκινο φωτιάς.
Όνειρα ναυάγησαν
αφού πρώτα τυλίχτηκαν στις φλόγες.
Εσύ δεν άκουγες.
Σου φώναζα αγαπώ το μαύρο
μα επιθυμώ κάτι πιο φωτεινό!
Θα βάλω κόκκινο:
—Τής κερασιάς, της αγριοφράουλας,
θέλω να συμβολίζει την ζωντάνια
πύρινη φλόγα τής καρδιάς.
—Κοκκινάδι και στα αφυδατωμένα χείλη,
από την ξηρασία της ψυχής.
Το ψάθινο καπέλο που τόσο αγαπώ,
πιάνω αγκαζέ μόνο το αποτύπωμα
που άφησες μες την ψυχή.
Δώρο στον εαυτό μου,
μία βόλτα να αναστήσω με χρώμα την ζωή.
©Φωτεινή Παπαδοπούλου
Δημοσίευση σχολίου