μαγεμένα όνειρα κόκκινων φιλιών
Κινήσεις ακαθόριστες για πάντα
Μια γειτονιά στενόμακρη που δεν περνούν περαστικοί
Έχει ακουμπήσει η μοναξιά τα μαλλιά σου
Θέλω να σε βρω
Ο αποχαιρετισμός βαραίνει τη ψυχή
Καθένας στο δικό του ακαθόριστο
κι’ ας μοιραστήκαμε ένα δρόμο
Άδικα ψάχνουμε
σηκώνοντας τις πέτρες δίχως μνήμες
ποίημα θλιμμένο στην ακροθαλασσιά
Παλιά στιχάκια είμαστε
στις χαραμάδες μας αγριόχορτα
Σαν σπίτια αφιλόξενα που τα κατοίκησαν σκιές
από αυτές που λημεριάζουν στις αράχνες
Στα ερειπωμένα κορμιά μας,
κι όταν ψίθυροι μιλούν
είναι από κάτω η σιωπή
©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΊΗΣΗ
🎬 Εγγραφείτε στο κανάλι #YouTube του ποιητή:
https://www.youtube.com/channel/UCU43NlvjkcsmTSsUbNbVoYg
📚 Ακολούθησε τον ποιητή στα #social_media:
🔔 Facebook page https://www.facebook.com/antonisperdikarhs/
🤳 Ομάδα facebook https://www.facebook.com/groups/807921012645497
🌍 Web Site https://www.perdikaris.gr/
Δημοσίευση σχολίου