ΚΑΤΑΙΓΊΔΑ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Στην καταιγίδα μου
έφτιαξα ασπίδα
δεν ξεχώρισα την βροχή
που λυσσομανούσε
δεν άγγιξα το χαλάζι
που οργίαζε
με άγγιζε η αστραπή
με τη βροντή να βρίζει
το σκοτάδι
να ανταριάζει τα κύματα
του ουρανού αλμύρα.
δεν είδα το χιόνι από ψηλά.
Χόρευε.

είχα τα όνειρα στοιβαγμένα
σωρό
μαβιά για όνειρα
και προσμονές
στις αντιφάσεις παραπάτησα.
σε κοιλάδες ανίερες
προφάσεων.
αποφάσεων
μυστικές συναντήσεις.
κάθε που σε αντίκριζα
και μύριζα στο χώμα
της πικρής μου γεύσης
σε ένιωθα να κυλάς
αίμα
ανελέητα βροχή
να θεριεύεις καταιγίδα.

σαν κόπασε το σύννεφο
της ψυχής μου
αναγεννήθηκε
πνεύμα σαν σπίθα φωτιάς
παρατάθηκε
της ελπίδας εστία.
μέσα στον θάνατο αναζήτησα
μαζί σου
την Αιωνιότητα.

στις συλλαβές και στις προτάσεις
στα ξεχασμένα λόγια
τις αντιδράσεις
και συνέχισα με ελπίδα.
πίστεψε με.
θέλω να σε ευχαριστήσω
δεν είμαι μαθημένη στο πόνο
ξεχασμένη
τρέμει λίγο το χέρι μου
ευτυχώς στον έρωτα
λύγισαν τα γόνατα μου.

θα βυθιστούμε στην ειρωνεία
αυτών
που καταλαβαίνουν και ονειρεύονται.

σου υπόσχομαι
στην ανήλικη μου υπόσταση
να σου δανείσω τις σκέψεις μου
να σε ενοχλήσω
για λίγο
απροσπέλαστη να γίνω
η βαθιά  σου γνώση.

ξαφνικά είναι αλλοτριωτική συνήθεια
να προβάλλει
η φεγγοβόλα μας σελήνη
γιορτινή σε σύναξη
μυσταγωγίας
φορτωμένη με των δείπνων μας
το λάγνο φως.
Καταιγίδα ήταν και πέρασε.

©νάγια γαργαλάκου ουσίφο
2023*
ΠοίΗση*.