Αντώνης Περδικάρης | Το ποίημα της βροχής | Ποίηση

Ξημέρωσε στους έρημους, γυμνούς από αγάπη δρόμους. Ψιλοβρέχει, ίσως είναι δάκρυα ερωτευμένων που δεν μπορούν να ζήσουνε μαζί.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ξημέρωσε στους έρημους, γυμνούς από αγάπη δρόμους
Ψιλοβρέχει, ίσως είναι δάκρυα ερωτευμένων
που δεν μπορούν να ζήσουνε μαζί.
Περαστικοί, αδιάφοροι σκεπάζουν τα' χνάρια.
Η αδιαφορία είναι η καταστροφή ρομαντικών ονείρων.
Σήμερα κυκλοφορούν ρομάντζα σαν ελπίδες αιχμαλωτισμένες
Πόσο απελπισμένη παραμένει η προκυμαία όταν βρέχει

Ξημέρωσε
Βροχή που χαμηλώνει
σβήνει φώτα λιμανιού και καραβιών.
Τρεμοπαίζουν αναμμένες λάμπες,
ξέρουν ότι σβήνουν και φοβούνται.

Εσύ να ξέρεις θα συναντηθούμε
Δεν θα χαθούμε όπως οι πολλοί.
Μη φύγεις
Μη φύγεις ποτέ από μένα.
Πάντα θα σε περιμένω στο παράθυρο
Εκεί θα με βρεις μέσα από το έρημο μπαλκόνι,
πάντα να σε περιμένω.

Το ποίημα μιας βροχής,
δείχνει στους ερωτευμένους ποιητές
τη ξαστεριά που ονειρεύονται.

Έφεξε κι εγώ σου γράφω

Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση

Απαγγελία: Αρετή Τάχου