Τους ξένους τόπους όταν φέγγει δεν τους γνωρίζουμε
το φως του πρωινού μας θαμπώνει
Περιστέρια από την καρδιά μου
πάνω από τους τοίχους φτερουγίζουν
Περιστέρια από τις καρδιές των κρατουμένων
Βυθίζονται σε αυλές και κήπους
Χάνονται στα κτήρια στις ψηλές επιγραφές τους
Στο δύστυχο μου κορμί ζεσταίνω τα χέρια
και τη νύχτα μονάχος πορεύομαι.
Από τοίχο σε τοίχο γυρνώ
να ζητήσω γωνιά μα δεν βρίσκω
Αλυχτούνε τα σκυλιά από μακριά
Μέσα στη μοναξιά αλληλέγγυος του εαυτού μου,
ανείπωτα μόνος.
Καταλαβαίνω τώρα πως τυχόν
να βρισκόμαστε βαθιά ξένοι
με το δάκρυ μου για σένα το βαθύ,
με το διαβάτη που περνάει,
μ’ αυτούς που βρεθήκαμε χτες,
και μ αυτούς που θα φθάσουνε αύριο
μ΄ όλους αυτούς που χάθηκαν.
Εγώ γεννήθηκα να στέκω μόνος μες στη νύχτα,
να κρύβομαι στον άνεμο,
να βγαίνω μες στο σούρουπο
και να μιλώ χωρίς να προσέχει κανείς,
να μη μ’ αγγίζουν οι φωνές του δρόμου.
©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ-ΠΟΙΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου