 |
Πίσω από το παράθυρο το ίδιο πάντα δέντρο.
Κάποτε ξεμπλέκαμε τους χαρταετούς μας
από τους κλώνους του.
Αργότερα χαράζαμε στον κορμό του
το αλφαβητάριο των ενθουσιασμών.
Τώρα ξεκουραζόμαστε στη ρίζα του.
Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΗΠΟΣ
Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος.
Στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες.
Μ’ ασβέστη
σκεπάζουν τα δάκρυα. Σεντόνι λευκό χειρουργείου
σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια.
Μικραίνει ο κόσμος μα εσύ, ματωμένη καρδιά μου, πολύκαρπο ρόδι,
και πάλι μαζί μου με πας ταξιδιώτη για ναυάγιο και πάλι
και πάλι σκιρτάς σαν πουλί μες στο χιόνι, σαν ελπίδα αιχμαλώτου.
ΠΟΜΠΗΙΑ 1979
Πέρασε επάνω μου η λάβα σου. Έγινε
πέτρωμα η φωτιά. Άδικα προσπαθούν οι ελιές
να πιάσουν ρίζες.
Τίναγμα της καταστροφής. Στιγμή τού θάμπους
και του ολέθρου. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα
σε θυμάμαι.
Όμορφος σαν τα ερείπια. Έρχονται πολλοί
και μ’ επισκέπτονται. Κανένας δε μένει
μαζί μας τη νύχτα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ
Όλες αυτές οι ασκήσεις, οι κλίμακες
της μοναξιάς μ’ έχουν κουράσει
για να πάρουν φωνή οι ακαθόριστοι ήχοι,
μορφή οι χαμένες σκιές,
να πάει ψηλά, να χορέψει τρελά, το στοιχειό
που κοιμάται.
Αγρίμια τ’ ουρανού και του λόγγου,
ξέφρενες κραυγές της σάρκας και της απώλειας,
φωτιά που καίγοντας φλέγεσαι,
πάρτε με κοντά σας.
Δημοσίευση σχολίου