Διάλογος στην έρημη και όμορφη πόλη .
Αφιερωμένο σε όλους .
Αλήθεια αγαπημένη μου όλα αυτά τα σπίτια που στέκονται εκεί όρθια 47 χρόνια πόσο όμορφα, πόσο ζεστά, πόσο χαρούμενα ήταν τότε .
Σπίτια μικρά μεγάλα όμως γεμάτα πάντα με αγάπη.
Εμείς τα ομορφύναμε εμείς τα γεμίζαμε με τις φωνές μας .
Αυτά τα σπίτια αγαπημένη μου για μένα είσαι εσύ .
Αυτά τα σπίτια είναι η ζωή μας ,εκεί γεννηθήκαμε ,το αποκούμπι μας , ο τόπος μας
ο πολύτιμος ,ο ιερός .
Αυτά τα σπίτια που στέκονται βουβά και μας περιμένουν είναι όλη η ζωή μας η πατρίδα μας .
Ήρθα είμαι μπροστά σας και σας μιλώ .
Ναι πέρασε και για μένα ο χρόνος από πάνω μου δεν είμαι πια το κοριτσόπουλο του 1974 όπως ο χρόνος πέρασε και από εσάς .
Είμαι μια μεγάλη γυναίκα πια όμως τώρα που είμαι κοντά σας νοιώθω ότι δεν πέρασε ούτε μια ημέρα από την ημέρα εκείνη που μας εκτόπισαν βίαια.
Μου μιλάτε αλήθεια ;
Θέλετε να μου πείτε για την δική σας μοναξιά όλων αυτών των χρόνων .
Δεν παραπονιέστε αντίθετα θέλετε να μου πείτε το παιχνίδι που σκαρφιστήκατε μαζί με την μοναξιά σας .
Δάκρυσα .
Πόνεσα όλοι ένα παιχνίδι σκαρφιζόμαστε για να είμαστε κάθε ημέρα κοντά σου .
Μήπως είναι το ίδιο ;
Για να δούμε ακούω .
Ακούω τις φωνές σας ,τα γέλια σας ,τους χορούς σας ,τα πρώτα καβγαδάκια σας ααα και τα τραγούδια σας ,τις μυρωδιές των φρεσκοψημένων γλυκών σας και την φωνή των γονιών σας να μαζευτείτε από το παιχνίδι της ημέρας όταν έπεφτε για καλά το σκοτάδι .
Μένω βουβή και με ένα κόμπο στο λαιμό μου .
Το ίδιο παιχνίδι παίζω και εγώ 47 χρόνια και είναι τόσο ωραίο .
Μια ολόκληρη ζωή κοντά σου να θυμάμαι τα πάντα.
Κάθε γωνιά και μια ανάμνηση .
Η επιβλητική φιγούρα του πατέρα μου ,η γλυκιά και στοργική μορφή της μητέρας μου , οι αγκαλιές ανάμεσα στα αγαπημένα μου αδέρφια .
Είναι όλα μέσα στους τοίχους των σπιτιών μας και στην δική μου καρδιά και τον νου .
Αναμνήσεις που δεν θα σβήσουν ποτέ και ξέρετε ότι ζει στην καρδιά μας τίποτα δεν ξεχνιέται .
Μα θα τα γκρεμίσουν οι κατακτητές .
Ε και τι σημαίνει αυτό ;
Θα τα γκρεμίσουν όλα όμως το χώμα τους θα πέσει και θα αναμιχθεί με την γη σου Αμμόχωστος μου με το χώμα της πατρίδας .
Και εκεί μέσα πάλι θα ζούμε εμείς ,οι γονείς μας ,οι παππούδες μας ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει αυτό .
Πάντα θα είμαι εδώ μαζί με εσένα να μιλάμε για τα παραμύθια τα όμορφα που μας έλεγαν τα βράδια οι παππούδες ,οι γονιοί μας .
Να θυμόμαστε μαζί όλους τους δρόμους που τους άλλαξαν με ονόματα κλεμμένα ,να σου λέω για το γιασεμί που μοσχοβόλαγε και γλιστρούσε κρυφά από τις γρίλιες στο δωμάτιο μου τα βράδια .
Ξέρεις το φύτεψε ο πατέρας μου τον θυμάμαι .
Μου έλεγε πόσο ωραίο θα γίνει και θα μοσχοβολάει σε όλη την γειτονιά αρκεί να το ποτίζω και να το αγαπώ και εγώ ξέρεις σκεφτόμουνα πως ήδη είχε ανθίσει και έκοβα τους μοσχομυρισμένους άνθους του το περνούσα στην κλωστή και μετά το κρεμούσαν κολιέ στον λαιμό και στο κεφάλι ευωδιαστό στεφάνι .
Γελάτε μαζί μου και όμως αυτό το γιασεμί αγκάλιασε και έκλεισε τις πόρτες των σπιτιών μας και είναι εκεί και περιμένει.
Ήταν εκεί στις κρύες νύχτες του χειμώνα , στην ζέστη του καλοκαιριού, ήταν πάντα στα όνειρα μας, δίπλα μας δεν έφυγε ποτέ .
Και δεν θα μας εγκαταλείψει .
Τύλιξε τα παράθυρα ,τις κεραμοσκεπές ,τις αυλές των σπιτιών ζει και περιμένει εμάς .
Μέσα εκεί έχουν μείνει οι ψυχές μας και καρτερούν εμάς .
Μπορούμε να αγωνιστούμε και να δικαιώσουμε όλους αυτούς που χάθηκαν άδικα για μας για την λευτεριά μας .
Είναι εδώ σας λέω μαζί με τους δικούς μας και μας κοιτάνε βαθιά στα μάτια και με μια φωνή ζητάνε την δικαίωση .
Και η δικαίωση μπορεί να γίνει μόνο με αγώνα χωρίς προσωπικά συμφέροντα .
Ο αγώνας μπορεί να γίνει μόνο από νέους που αγαπάνε αληθινά αυτή την πατρίδα που λέγεται Κύπρος .
Μια Πατρίδα ημικατεχόμενη που ο κίνδυνος κατάληψης και του ελεύθερου τμήματος είναι προ των πυλών .
Αυτό θέλουμε ;
Δημοσίευση σχολίου