Ο ανοιξιάτικος ήλιος στήνει χορό στο μικρό σπιτικό της. Με αισιοδοξία και ζεστασιά φωτίζει και σήμερα τη γη όλη.
Η μικροκαμωμένη της φιγούρα προβάλλει στην κουζίνα. Ήταν πάντα το αγαπημένο της μέρος του σπιτιού. Η κουζίνα ήταν πάντα το βασίλειο της και αυτή αρχόντισσα να απολαμβάνει να μαγειρεύει για αυτούς που αγαπά. Μαστόρισσα από μικρή. Ακόμα και στους πολύ δύσκολους καιρούς η κουζίνα ήταν ο χώρος της, εκεί έκανε τις πιο μεγάλες συζητήσεις με τον εαυτό της, εκεί πήρε και τις πιο μεγάλες αποφάσεις της ζωής της.
Το τραγούδι στο ραδιόφωνο την τραβά από τον κόσμο της, Οι στίχοι κτυπούν απευθείας στην ψυχή της. Γέρνει το κεφάλι της, ψηλώνει το ένα φρύδι και σκάει ένα χαμογελάκι… είναι το τραγούδι της, το τραγούδι που στιγμάτισε ένα αλλιώτικο έρωτα, το τραγούδι που στιγμάτισε τη ζωή της.
Η σκέψη το σκάει … φεύγει … κι αυτή δεν κάνει τίποτα να την σταματήσει!
Χμμμμμ…. Ο ήρωας της!
Νιώθει το άγγιγμα του, το απαλό του χάδι, το τρυφερό του φιλί, την αγκαλιά του … ανατριχιάζει! Ναι… η αγκαλιά του! Μέσα σε αυτή έμαθε τι σημαίνει ασφάλεια, τι σημαίνει σιγουριά. Ήτανε μια αγκαλιά μαγική που χωνόταν μέσα της και έσβηναν τα πάντα, φόβοι, ανησυχίες, σκέψεις. Κούρνιαζε σαν τρομαγμένο σπουργιτάκι και πόσο της άρεσε αυτό! Χανόταν στην αγκαλιά του κάθε φορά που ξεδιψούσε το σώμα της με τον έρωτα του. Ήταν το λιμάνι της, ο τελευταίος της σταθμός.
Χαμογελάει … θύελλα οι σκέψεις στο μυαλό της, όπως θύελλα ήταν και έρωτας της αυτός! Από χίλια μύρια πέρασε. Δύο κόσμοι αλλιώτικοι που έγιναν ένα. Η ανατριχίλα στο κορμί της συνεχίζει να της θυμίζει όλα τα συναισθήματα που έζησε μαζί του, τόσα χρόνια τώρα!
Τα ζαρωμένα του χέρια την αγκαλιάζουν και την ίδια στιγμή τα χείλια του της ψιθυρίζουν στο αυτί «μικρή μου…» . Τόσο παρασύρθηκε στις σκέψεις της που δεν τον άκουσε να μπαίνει στο σπίτι.
Της χαμογελάει … διάβασε τη σκέψη της, πάντα το έκανε αυτό. Σκύβει και τη φιλά στο μέτωπο.
Φοβάται να ανοίξει τα μάτια της …. Η παρουσία του είναι ένα δημιουργία της φαντασίας της για να εκπληρώσει την επιθυμίας της. Αυτής της επιθυμίας που για χρόνια κρατά ζωντανή την κάθε στιγμή που έζησε μαζί του. Τι κι αν κάθε μέρα φτιάχνει και ένα από τα αγαπημένα του φαγητά, στο τραπέζι το δικό του πιάτο μένει άδειο!
Θέα Νικολάου
Από τη συλλογή «Μικροφιλοσοφίες»
(υπό έκδοση)
Δημοσίευση σχολίου