©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - Ποίηση, Λογοτεχνία, Ποιητικές Συλλογές, Ποιητικές Ανθολογίες.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ


Η Μοναξιά μου όταν σε είδε σκυθρώπιασε.Κατάλαβε ότι θα την απατήσω.Την έχω κιόλας απατήσει με την σκέψη.Είναι η πιστή μου σύζυγος και σύντροφος τόσα χρόνια,πριν να σε δω.Δεν με εγκαταλείπει ποτέ.Τώρα θλιμμένη σε μια άκρη κάθεται και με κοιτά.Βλέπει εμένα να σε βλέπω και καταλαβαίνει.
Με γνωρίζει πριν να σε γνωρίσω.
Με αγκαλιάζει και με αγκαλιάζει ο ουρανός.
Μα τώρα είμαι σε άλλη αγκαλιά.Στην δικιά σου νοερά.Στην ζεστή αγκαλιά που δίπλα μου κοιμάται το φεγγάρι,στου Ονείρου μου την φωλιά που ν αρθείς μου έκανες την χάρη. Ν αρθείς και να ξυπνήσω. 
Σαν μεθυσμένος από έρωτα   να παραπατώ,όταν στου φεγγαριού τον δικό σου δρόμο περπατώ.
Πατώ και χάνομαι.Αυτό σημαίνει Αγάπη.Να χάνεσαι!

Να χάνεσαι και να μεθάς από την σκέψη της και μόνο. Γλυκειά η σκέψη σαν και τα φιλιά της φαντάζομαι.Γεύση από φράουλα στο στόμα,κόκκινα τα χείλη της και τα φιλώ ακόμα.Σε φιλώ.Από εδώ,
από ένα άστρο μαγικό που πέφτει για να κάνω την ευχή μου.Να γίνεις-εύχομαι- κάποτε δική μου.Θάλασσα να γίνεις και εγώ μέσα σου κύμα.Ένα ερωτικό της Άνοιξης ποίημα.Εσένα να κοιτώ σαν να κοιτώ τον ουρανό.Ενδύθηκες τον ουρανό για να σε βλέπω.
Σε χρώματα μπλε μου είπες για να μου τον θυμίζεις.Μα πως να μην
μου θυμίζεις ουρανό,όταν τα μάτια σου κοιτώ?

Μην με κοιτάς,ζαλίζομαι.Πάρε την ματιά σου μακριά.Φτάνει μόνο μια ματιά για να χαθώ.Χάνομαι στο βλέμμα σου και παραδίνομαι στην σκέψη σου.Η Μοναξιά μου μόνη τώρα,σε μια γωνία του ουρανού.Εγώ είμαι αλλού.Στα σύννεφα πετώ.Στα άστρα μιλώ.Σε εσένα,αφού εσύ είσαι το πιο λαμπερό αστέρι που στα λόγια μου λάμπει. Μειδιάς ενώ κοιμάσαι.Τι όμορφη που είσαι όταν θυμάσαι.
Θυμάσαι αυτά που ζήσαμε μαζί σε μια άλλη ζωή.Θυμάσαι και το πρόσωπο σου λάμπει,όπως λάμπει ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί και νυσταγμένη εσύ ξυπνάς για να σε δει.
Να σε δει για να μπορεί να χαμογελάσει.Να σε βρει για να σε χάσει.
Μα αν δεν σε χάσει,πως στα αλήθεια να σε έχει? Μέσα στην ύλη
της ζοφερής πραγματικότητας και της ανιαρής ρουτίνας? Μέσα στην ανία της καθημερινότητας και της βαρετής ζωής τους,που η Λογική κυβερνάει και το Συναίσθημα απουσιάζει.Όχι,δεν θέλω εκεί να σε έχω.Εδώ θέλω, σε ένα Όνειρο σαν και αυτό.Σε ένα μικρό δικό μου μυστικό.Σαν κι αυτό,σαν κι αυτό που μαζί σου τώρα ζω!

ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ

Υ.Γ.:Η Μοναξιά μου βρήκε πάλι την χαρά της.Κατάλαβε ότι μόνο στα όνειρα είμαι κοντά της.Κοντά σου.Και αν την απατήσω,αν σε
πάρω από το Όνειρο και την Σκέψη σου φιλήσω,τότε πάλι δικός της θάμαι.
Γιατί η Μοναξιά μου είναι αυτή,το αποτύπωμα μου πάνω στο χαρτί.Και την μορφή σου παίρνει για να βγει.Να έρθει στον κόσμο,να μιλήσει αυτή.Με εσένα να μιλήσει,αφού εγώ δεν μπορώ.Και γίνεται ποίημα.Αστέρι γίνεται και πετά στον ουρανό.
Φεύγει,γίνεται πουλί.Σκέψη σαν και αυτή,που κάνει φωλιά μια καρδιά και φωλιάζει εκεί.Στην δική σου καρδιά!..

2 σχόλια :

  1. Η Μοναξιά μου – Τάκης Κτενάς

    Η Μοναξιά μου όταν σε είδε σκυθρώπιασε.Κατάλαβε ότι θα την απατήσω.Την έχω κιόλας απατήσει με την σκέψη.Είναι η πιστή μου σύζυγος και σύντροφος τόσα χρόνια,πριν να σε δω.Δεν με εγκαταλείπει ποτέ.Τώρα θλιμμένη σε μια άκρη κάθεται και με κοιτά.Βλέπει εμένα να σε βλέπω και καταλαβαίνει.Με γνωρίζει πριν να σε γνωρίσω.Με αγκαλιάζει και με αγκαλιάζει ο ουρανός.
    Μα τώρα είμαι σε άλλη αγκαλιά.Στην δικιά σου νοερά.Στην ζεστή αγκαλιά που δίπλα μου κοιμάται το φεγγάρι,στου Ονείρου μου την φωλιά που ν αρθείς μου έκανες την χάρη. Ν αρθείς και να ξυπνήσω.Σαν μεθυσμένος από έρωτα να παραπατώ,όταν στου φεγγαριού τον δικό σου δρόμο περπατώ.Πατώ και χάνομαι.Αυτό σημαίνει Αγάπη.Να χάνεσαι!

    Να χάνεσαι και να μεθάς από την σκέψη της και μόνο.Γλυκειά η σκέψη σαν και τα φιλιά της φαντάζομαι.Γεύση από φράουλα στο στόμα,κόκκινα τα χείλη της και τα φιλώ ακόμα.Σε φιλώ.Από εδώ,
    από ένα άστρο μαγικό που πέφτει για να κάνω την ευχή μου.Να γίνεις-εύχομαι- κάποτε δική μου.Θάλασσα να γίνεις και εγώ μέσα σου κύμα.Ένα ερωτικό της Άνοιξης ποίημα.Εσένα να κοιτώ σαν να κοιτώ τον ουρανό.Ενδύθηκες τον ουρανό για να σε βλέπω.Σε
    χρώματα μπλε μου είπες για να μου τον θυμίζεις.Μα πως να μην
    μου θυμίζεις ουρανό,όταν τα μάτια σου κοιτώ?

    Μην με κοιτάς,ζαλίζομαι.Πάρε την ματιά σου μακριά.Φτάνει μόνο μια ματιά για να χαθώ.Χάνομαι στο βλέμμα σου και παραδίνομαι στην σκέψη σου.Η Μοναξιά μου μόνη τώρα,σε μια γωνία του ουρανού.Εγώ είμαι αλλού.Στα σύννεφα πετώ.Στα άστρα μιλώ.Σε εσένα,αφού εσύ είσαι το πιο λαμπερό αστέρι που στα λόγια μου λάμπει.Μειδιάς ενώ κοιμάσαι.Τι όμορφη που είσαι όταν θυμάσαι.
    Θυμάσαι αυτά που ζήσαμε μαζί σε μια άλλη ζωή.Θυμάσαι και το πρόσωπο σου λάμπει,όπως λάμπει ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί
    και νυσταγμένη εσύ ξυπνάς για να σε δει.Να σε δει για να μπορεί
    να χαμογελάσει.Να σε βρει για να σε χάσει.

    Μα αν δεν σε χάσει,πως στα αλήθεια να σε έχει? Μέσα στην ύλη
    της ζοφερής πραγματικότητας και της ανιαρής ρουτίνας? Μέσα στην ανία της καθημερινότητας και της βαρετής ζωής τους,που η Λογική κυβερνάει και το Συναίσθημα απουσιάζει.Όχι,δεν θέλω εκεί να σε έχω.Εδώ θέλω,σε ένα Όνειρο σαν και αυτό.Σε ένα μικρό δικό μου μυστικό.Σαν κι αυτό,σν κι αυτό που μαζί σου τώρα ζω!

    ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ

    Υ.Γ.:Η Μοναξιά μου βρήκε πάλι την χαρά της.Κατάλαβε ότι μόνο στα όνειρα είμαι κοντά της.Κοντά σου.Και αν την απατήσω,αν σε
    πάρω από το Όνειρο και την Σκέψη σου φιλήσω,τότε πάλι δικός της θάμαι.Γιατί η Μοναξιά μου είναι αυτή,το αποτύπωμα μου πάνω στο χαρτί.Και την μορφή σου παίρνει για να βγει.Να έρθει στον κόσμο,να μιλήσει αυτή.Με εσένα να μιλήσει,αφού εγώ δεν μπορώ.Και γίνεται ποίημα.Αστέρι γίνεται και πετά στον ουρανό.
    Φεύγει,γίνεται πουλί.Σκέψη σαν και αυτή,που κάνει φωλιά μια καρδιά και φωλιάζει εκεί.Στην δική σου καρδιά!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν παιζεσαι με τιποτα,Θεος της πεννας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Copyright © Ονειροκατασκευαστης.