ΜΗΝ ΧΑΘΕΙΣ

Όνειρα που καρτερούσαν την ώρα της επιστροφής.

Πρόσωπα της καθημερινότητας έσβηναν όπως τ’ αστέρια κάθε αυγή,

ταυτίστηκαν με την αδιαφορία και χάθηκαν.

Φευγαλέοι στοχασμοί, άνθρωποι ανείπωτα μόνοι

Κλειστή ζωή, ασάλευτος ο κόσμος

Κραυγές ερωτικές, οι στίχοι νότες

Χάθηκε το καπηλειό με τους αγνούς ανθρώπους.

Μια χούφτα συννεφιά από την ψυχή μου σπέρνω.

Καταχνιά εκεί που κάποτε περπάτησα, να με θυμάσαι

Σύμβολα ονείρων

Η μοίρα μοιάζει μια κλωστή. Αγαπάς, βλέπεις, ζεις, χάνεις

Η Αγάπη έρχεται για αυτούς που ξέρουν να ελπίζουν

Μόλις ξύπνησα σε αγαπώ και σου γράφω.

Η αγάπη δεν τελειώνει, μέχρι και τον χρόνο τον άχρονο.

Είναι η ίδια η ύπαρξη μας

στις πιο μεγαλειώδες στιγμές.

Κελάηδημα που μαγεύει όλη τη γη.

Το γλυκό της τραγούδι

το ακούμε μόνο μια φορά.

Προτιμώ να είμαστε σεμνοί και ταπεινοί ήρωες

της καθημερινής ζωής. Η απλότητα είναι ο δύσκολος δρόμος

Είσαι το ταίρι της ψυχής, ανέβηκες τα σκαλιά

Το αίμα κύματα στο στήθος.

Μια χαμένη γιορτή.

Μια καρδιά χωρίς φως.

Γονατισμένο φεγγάρι

Παιδική μου γειτονιά

Δωμάτια που κάποτε έζησα

Έρωτες που καίνε

Ομορφιά αγνότητας

Η αγάπη μας ενώνει, όμως η ζωή αφήνει ανοιχτές πληγές

Σύμβολα ονείρων για αυτούς που ξέρουν να ελπίζουν

Μυστήριο η αγάπη. Είσαι η επιλογή μου

Έρωτα μου μην χαθείς, ζωή μου μην χαθείς

Φεγγάρι μου μην σβήσεις ασημένια μούσα μου.

Η μέρα έρημη, ωχρή … Στο κόκκινο αγέρι μην καείς

Θάλασσα μην πνίξεις τη γαλάζια μούσα μου.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση