ΔΙΝΗ

Αυτό το δασάκι είναι παλιό,

και η θάλασσα σημαδεμένη από τ’ αχνάρια της παλίρροιας.

Άλλο ένα ηλιοβασίλεμα  στο κάστρο,

άλλο ένα αστροφέγγισμα  στο γκρίζο...

Οι κύκλοι από τα σύννεφα στο ανεμόβροχο.

Τώρα oι γλάροι βυθίζονται στη στεριά,

τα πουλιά μπαίνουν χαμηλά  να κουρνιάσουν. 

Αυτό το νησάκι είναι παλιό,

και οι ρίζες των βράχων σημαδεύουν την προκυμαία.

Οι πευκοβελόνες των χθεσινών περιπάτων

πληγώνουν τα πόδια των πουλιών,

τα κύματα βηματίζουν στο μαβί μονοπάτι.

Απέμεινε το θρόισμα της νύχτας στη γκρίζα  βροχή.

Το κλάμα των γλάρων στα σκαλοπάτια των βράχων,

συνοδεύει τους αποχωρισμούς.

Αυτό το μονοπάτι είναι παλιό...

Ο πηλός στα ίχνη σκόνη που χάθηκε στο απροσδιόριστο.

Οι δρίμες καταστρέφουν τις καρίνες

και τα άσπρα πανιά των ονείρων μας.

Ελπίδες που ταυτίστηκαν με τη βροχή.

και χάθηκαν στο θρόισμα της νύχτας, σ’ ένα σκηνικό αβέβαιο.

Ακόμα μια μέρα που δεν είχα νέα σου.

Αυτή η βροχή είναι παλιά και τα κρίνα δεν άντεξαν στις μνήμες.

Αυτά που κλαίνε δεν είναι στάλες κυμάτων,

αλλά καημοί ταξιδιών.

...

Ποιητές ματαιοπονούν κατασκευάζοντας  καράβια, θάλασσες,

αστέρια και στο τέλος  βολοδέρνουν στα λιμάνια.

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση