ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – ( Τάσος Λειβαδίτης- απόσπασμα)

Ναι, αγαπημένη μου.

Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη,

εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,

αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,

αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα

στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,

της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν

για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που

ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,

να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου

ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα

που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω,

που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι

πιο πολύ απ’ τον έρωτα,

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και

την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.