ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ξημερώνει,
στους  γυμνούς,
λησμονημένους δρόμους.

Ψιλοβρέχει,
ίσως είναι δάκρυα ερωτευμένων
που δεν μπορούν να ζήσουνε μαζί.

Περαστικοί αδιάφοροι σκεπάζουν τα  χνάρια,
η αδιαφορία είναι η καταστροφή ρομαντικών ονείρων.
Σήμερα κυκλοφορούν ρομάντζα
σαν ελπίδες αιχμαλωτισμένες.

Πόσο απελπισμένη παραμένει η προκυμαία όταν βρέχει!
Ξημέρωσε,
βροχή που χαμηλώνει,
σβήνει φώτα λιμανιού και καραβιών.
Τρεμοπαίζουν αναμμένες λάμπες,
ξέρουν ότι σβήνουν και φοβούνται.

Εσύ να ξέρεις θα συναντηθούμε,
δεν θα χαθούμε όπως οι πολλοί.
Μη φύγεις,
μη φύγεις ποτέ από μένα.
Πάντα θα σε περιμένω στο παράθυρο,
πάντα θα σε περιμένω
μέσα από το έρημο μπαλκόνι.

Το ποίημα μιας βροχής δείχνει
σε ποιητές ερωτευμένους
ξαστεριές που ονειρεύονται.

Έφεξε κι εγώ σου γράφω.

Tags: ©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση