σιωπή
ανυποψίαστη
αυτή η μοναξιά
ανάμεσα στην
αμμουδιά τα βράχια και τον ουρανό
βαραίνει με μια
άχνα αμείλικτη
κάτω στων
κομματιασμένων δρόμων τo αδιέξοδο
το τραγούδι
είναι ένα απέραντο παράπονο
οι μέρες
πνίγηκαν στα ρεύματα
κι εσύ στην
άμμο ψίθυρος
χειραγωγείς τον
έρωτα
μέσα στον
θαλασσινό καθρέφτη
κατεβαίνεις στο
μηδέν βουβή κι ατέλειωτη
τα μαλλιά σου
μην τα λύνεις
χτένισε τα
είσαι κίτρινη
μαρμαρυγή
όταν χτενίζεσαι
και σβήνεις
περπατάς μαζί
με τη σελήνη
σ έναν ουρανό
ουδέτερο
πως να χαράξω τ
όνομά σου
Από το βιβλίο :
~ Νυχτερινό τραγούδι ~
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
