το νιώθω ήρθαν τα πουλιά από μακρύ ταξίδι
απ’ τα παράθυρα του κόσμου βλέπω τα κατάρτια
να’ χα τη δύναμη κάθε που πέφτει το σκοτάδι
ν’ ακολουθώ των αστεριών τ’ αχνάρια τα γαλάζια
σταλαγματιές γκριζόχρωμες και πέφτουνε οι στίχοι
σαν της βροχής τα δάκρυα
στο παλιό το σταυροδρόμι
του δειλινού η θλίψη
ίσως να μην ξημερώσει
κι’ ο άνεμος στα φύλλα
το ταξίδι τελειώνει
συνωμοτούν οι ουρανοί, λικνίζονται οι ίσκιοι
καθώς γαλήνια πέφτει η βροχή στο φρέσκο χώμα
βαραίνουν πάνω στη ψυχή των αστεριών οι φόβοι
και οι μορφές της θάλασσας με το κερένιο σώμα
Από το βιβλίο : ~ Το απέραντο του Ονείρου ~
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
