Μια
νύχτα δίχως στόμα,
σιωπηλή
οφθαλμαπάτη που γκρεμίζεται το πρωί,
σε
δρόμους ραγισμένους.
Βρέχει
στα σταυροδρόμια του κόσμου,
βρέχει
και στη στέγη μας.
Πέτρινο
το φεγγάρι και η βροχή...
Το
πρόσωπό σου σχηματίζεται στους αιώνες,
στο
πέταγμα των πουλιών,
στον
ήλιο του νοτιά,
μέσα
στις κραυγές των ποιητών,
που
γράφουν σ' όλη τους τη ζωή για την αγάπη.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
