Ακόμα μια μέρα ξημέρωσε
Κι εγώ σ' αγαπώ και σου γράφω
Καθώς ο ήλιος ανεβαίνει,
καπνίζει η μέρα,
αναπηδούν πουλιά μαγεμένα...
Όμορφη μούσα της νύχτας εσύ φεύγεις...
Στον πυρετό σου αυτές τις μέρες
Μύριζα την αρμύρα των μαλλιών σου
Έβλεπα τον ήλιο στο θαμπό σου χαμόγελο
Αχ και να σ’ έβλεπα πρωί...
Σαν κοκκινίζει ο ήλιος
στην θάλασσα με τα χρυσά κύματα.
Τώρα που κάθομαι μόνος
τώρα που ντύνομαι τη φορεσιά σου...
Καθώς ο ήλιος ανεβαίνει,
αναπηδά η μέρα,
οι γλάροι ζυγίζονται στις λιτανείες των ταξιδιών,
στους λεπτοδείχτες των ανέμων σε ψάχνω...
...
Ακόμα μια μέρα ξημέρωσε αγαπημένη
χρυσή ηλιαχτίδα της αυγής, κόρη της σελήνης...
Η πούλια κι ο αυγερινός γλυκά σου τραγουδούνε,
και το φιλί που ζήτησα μου φέρνουν
σε κεντητό μαντήλι.
Δροσοσταλίδα της αυγής, γλυκιά πνοή ανέμου...
Αχ και να σ’ έβλεπα πρωί ονείρου μου λαχτάρα,
στην αγκαλιά θε να κρατώ τον ήλιο, τη σελήνη
...
Αχ και να σ’ έβλεπα πρωί,
καθώς οι καπνοί αναγγέλλουν ταξίδια,
ας έπινα το δικό σου φιλί.
Από το βιβλίο : ~ Το απεραντο του ονείρου ~
Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
