απομακρύνεται τρέμοντας.
Η νύχτα θρονιάζεται στο στασίδι του δειλινού.
Παιδικές ζωγραφιές προσωπεία αγίων.
Σμήνη αστεριών υφαίνουν
σε αυλές θαυμάτων.
Κίτρινη ομίχλη τα παιδικά μας όνειρα,
καμπάνες εσπερινές.
Μια, δυο, τρεις λέξεις
σταγόνες που πέφτουν,
μια, δυο, τρεις φράσεις
κι’ ο κόμπος στενεύει.
Ένα ταξίδι ο χρόνος.
Το φως σταυροκοπιέται σπυρί, σπυρί.
Η μέρα φεύγει
μ’ ασημένιες ανταύγειες.
Στείρα διαβαίνει η νύχτα,
δεν παίρνεις πια τα γράμματά μου.
Ένα ταξίδι ο χρόνος...
Μερόνυχτα σαν καμιόνια, χλωμά παιδιά τα τρέχουν...
Χάθηκε κι’ ο κόσμος, πνίγηκε στη σκόνη...
Ένα ταξίδι ο καιρός
πέρα μακριά σαν καπνός
Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
