Ζωή είναι τα μικρά μας όνειρα, τα σύντομα
Βήμα, βήμα ξεμακραίνουν κι εμείς τα ακολουθούμε.
Ακόμα μια νύχτα που σ’ αγαπώ και σου γράφω
γλυκιά οπτασία, χλωμή μου κόρη
Κι όταν καπνίσει καράβι φέρνοντας ελπίδα στον φάρο
Και το πρωί πριν καν ο Ήλιος βγει
Αχ χελιδόνι μου που πετάς σε πανέρημους λόφους
Σαν ο Ήλιος βγαίνει,
αχ και να ήμουν αχτίδα του να σε κεντήσω.
Αρμύρα του Αιγαίου στο αμύριστο βήμα σου.
Αχ και να ήμουν αερικό, ολόδροσο αεράκι στα πόδια σου
Παραμυθένια κρυφή αγάπη
μη χαθείς μες στο φως,
γίνε Μαργαρίτα που λάμπει, παπαρούνα στο λιβάδι
Μη φύγεις και πώς να αρνηθώ τη σκιά της
αγκαλιάς σου, αστέρι της ψυχής μου
Όμορφη μούσα της νύχτας
αναλήφθηκες μολυβένια διαδρομή στο γαλάζιο.
Μια ανάσα που μπλέχτηκε με το θολό κύμα,
με το βογκητό στης θάλασσας τα βάθη
Έφυγε και το πλοίο στερνός διαβάτης,
το κύμα έγινε ανάσα και η ανάσα κύμα
κι ό,τι πίστευα πως είχα το βύθισε η νοσταλγία.
Ποιον να ρωτήσω για σένα;
Όμως, αγάπη μου το βραδάκι
Αν δεις μικρό γλαρόνι,
να ψάχνει τη φωλιά του,
έλα χλωμό εσύ Φεγγαράκι,
είμαι εγώ που σε ζητώ.
Φύγε από τα κίτρινα, ξένα ρεύματα.
Μη μου χαθείς πίσω από τα αρμυρίκια στην κίτρινη, παγερή παλίρροια.
Μη γελαστείς από το βελουδένιο γκρίζο,
έλα σε μένα που σε ψάχνω.
Είν’ η Ζωή σύντομο όνειρο μικρό και ξεμακραίνει βήμα – βήμα
Αχ και να μουν στοιχειωμένο αερικό
να σε ακολουθώ αστέρι μαγικό
στα πόδια σου ολόδροσο αεράκι
Γλυκιά μου κόρη παντού σε ψάχνω,
η πλατινένια σου μορφή αιτία των ποιημάτων.
Μια χρυσή τελειότητα, στη θωριά και το κορμί σου λάμπει.
Έρχεσαι από μια εποχή ρομαντική.
Ασπρόμαυρη εικόνα σε χρυσό στήριγμα.
Ψυχή που πετάς υπάρχεις στα όνειρά μου.
Η καρδιά μου έσπασε σκορπίζοντας στο σεντόνι σου.
Μη με αφήσεις μόνο να χαθώ στο σκοτάδι.
Άφησε να κρατήσω τα ταξίδια των κυμάτων.
Το όνειρό μας ταξιδεύοντας μέχρι τ’ αστέρια
Να ψηλώσω μέχρι τον ουρανό.
Να σ’ αγκαλιάσω ξεφεύγοντας απ’ τον κόσμο.
Να κρατήσω τα δελφίνια της αυγής για σένα.
Άφησε να κρατήσω τα παιδικά μου όνειρα
σάδι ξανθό, πλεγμένο στα αέρινα μαλλιά σου.
Να κρατήσω τα λευκά ταξίδια.
Άφησε να κρατήσω τα πανιά.
Ανοιχτά τα μάτια της ψυχής, για να κοιτούν εσένα.
Το δροσερό αεράκι στα φτερά του έρωτα.
Και την ώρα που ο ήλιος ανάβει χρυσά μονοπάτια στα γαλανά νερά,
να γενώ πουλί ταξιδιάρικο στη γλυκιά, μολυβένια διαδρομή σου.
Κι όταν κάποτε μ’ αγαπήσεις να γενώ παιδί του δρόμου,
κρατώντας σε παντοτινά όνειρο της ζωής μου
©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
