Όταν ήμουν παιδί, έψαχνα την αγάπη στα λουλούδια
Το βραδάκι κοιτούσα με έκσταση τ’ αστέρια,
και φανταζόμουν πως μάζευα τη λάμψη τους
για να την ονειρευτώ τη νύκτα.
Σήμερα σκέφτομαι πως άδικα ψάχνω σ’ όλη μου τη ζωή,
η μούσα που ζητώ ίσως και να μην υπάρχει
στο γένος των ανθρώπων.
Όταν ήμουν παιδί, ακροβατούσα σε ξέφτια κυμάτων
και τεντωμένα σχοινιά ανέμων...
Κι όταν φύγω και χαθώ, θα αφήσω πίσω μου
μισοφαγωμένες καρίνες πλοίων.
©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
