Ο Προφήτης - Αποσπάσματα

Χαλίλ Γκιμπράν

« Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην αγκαλιά του είπε:
Μίλησε μας για τα παιδιά.
Και είπε αυτός (ο προφήτης):

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας
της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς,
Κι αν και βρίσκονται μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,
αλλά όχι τις σκέψεις σας
αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους
αλλά όχι και τις ψυχές τους,
αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε
ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε
αλλά μην προσπαθήσετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν, αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.
Εσείς είστε τα τόξα από όπου τα παιδιά σας
σαν ζωντανά βέλη τινάζονται μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι
πάνω στο μονοπάτι του απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή του
ώστε τα βέλη του να τιναχτούν
γρήγορα και μακριά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη
ας είναι για σας χαρά,
γιατί όπως αγαπάει ο τοξότης
τα βέλη που πετούν,
έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.
Και κείνος αποκρίθηκε:

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.

Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας. Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.