Στο μυαλό μου, μου φαντάζει πως είναι ένα μεγάλο θέατρο που θαρρείς τραβάς την κόκκινη κουρτίνα όταν ο ήλιος ξεπροβάλλει το πρωί κυρίαρχος στον γαλάζιο ουρανό μας και είναι σαν να δίνει το σινιάλο στους θεατρίνους να ανέβουν στην σκηνή, να αρχίσουν να παίζουν τον ρόλο τους .
Και ξανά πάλι όταν πέφτει το σκοτάδι με το φεγγάρι αυτή την φορά να δίνει την εντολή να πέσει η κόκκινη κουρτίνα ή όπως την αποκαλούν να πέσει η αυλαία .
Θέατρο λοιπόν η ζωή μας που αρχίζει το πρωί και κλείνει το βράδυ; Και εμείς ποιοι;
Οι θεατρίνοι ή θεατές κάθε φορά που δίνεται η εντολή;
Εγώ όχι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να γίνω τίποτα από όλα αυτά.
Εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να εκτελέσω εντολές και ανενεργό ρόλο στον κόσμο τούτο .!!
Δεν είμαι μαριονέτα .
Είμαι εγώ και θέλω να αγκαλιάσω την ψυχή του κόσμου αυτού και αυτός την δική μου και μαζί να δηλώσουμε με μια φωνή είμαστε εδώ ζωντανοί και παρόντες στην ΖΩΗ !!
Καλημέρα καρδιάς αγαπημένοι μου φίλοι !!!
Καλημέρα αγαπημένη της καρδιάς μου Αμμόχωστος !!!
3-3-2020.
Δημοσίευση σχολίου