Αντιμάχεσαι άνθρωπέ μου, στα ψέματα
τις προδοσίες, τις ελπίδες που σου ’κρυψαν
σα να δέρνεις με μαστίγιο τον αέρα.
Πορεύεσαι ανασαίνοντας.. με μύριους κόπους,
επαναστάτες λέξεις καρφιά, αγαθά και πόνους ..
Κρύβεσαι πίσω απ’ το θυμό σου,
χάνεσαι κρυφά σε κόσμους ονείρων κι αμφιβολιών
φτερουγίζεις σε σκέψεις που ραγίζουν,
θέλοντας να πυρπολήσεις την αδικία.
Κάτω απ’ το χρυσαφένιο ήλιο
που ανθίζουν άνθη σοφίας κι ευαισθησίας
την ακτινοβολία σου θέλησα να αποθανατίσω.
Είδα λάμψη χαράς στα αετίσια μάτια σου
μια συννεφιά στο πρόσωπό σου
και χιλιάδες ψυχές να αγγίζουν το σώμα σου.
Εφηβικό, παράλογο σαν την όψη της εποχής
πώς συγχωνεύεις τόσα ρεύματα στα σπλάχνα σου,
τόσες συνεχές αλλαγές στην καρδιά σου;
Ασύμφωνη συναυλία φωνών, επίπλαστα χαμόγελα
γιγαντώνεται ο πόθος τής μιας φωνής,
για γνώση της αλήθειας, ιδανικών και καλοσύνης
που απελευθερώνει..
Οι δείκτες του ρολογιού πάνε σε μια κατεύθυνση.
Υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο απ’ την αγάπη;
Τίποτα φοβερότερο απ’ τη συνείδηση;
Αλίμονο σου.. Πού βλέπεις την ασφάλεια;
Πώς βρίσκεις τρόπο να αποφεύγεις.. λέγοντας αύριο;
Δέος, ενθουσιασμός, ευγνωμοσύνη..
Δόξαζε το Θεό
που βρίσκεται πίσω από όσα βλέπεις κι αισθάνεσαι..
Άσε τη θέληση της πίστης να σε οδηγήσει
στους ροδόστρωτους δρόμους του ουρανού
έτσι θ’ αγγίξεις το υπέρτατο
αναγνωρίζοντας το δώρο της ύπαρξή σου..!
Μαίρη Σουρλή
Απο το βιβλίο μου
"Φτερά στον Ορίζοντα "
Δημοσίευση σχολίου