Είδα μια μάνα να διπλώνει τα άπλυτα ρουχαλάκια του χαμένου της παιδιού.. Αφού εισέπνευσε την μυρωδιά του, τα τοποθέτησε σε μία καρέκλα, σαν να το περίμεναν να γυρίσει από βόλτα.
Είδα κάποτε άντρα χαρακωμένο από τα χρόνια, να κοιμάται με το μαξιλάρι αγκαλιά… Όχι για βόλεψη μα για να υπάρχει κάτι να απορροφά τα δάκρυα και ταυτόχρονο να γεμίζει τον άδειο κύκλο των χεριών του.
Είδα ανθρώπους να καταρρέουν… να θρυμματίζονται από την απώλεια.
Μα είτε το ήθελαν είτε όχι, η ζωή τους περίμενε για να συνεχίσουν να πορεύονται προς το άγνωστο μέλλον.
Και η ζωή τρέχει…
Και η ζωή δεν φημίζεται για την υπομονή της.
Ζανέτα Κουτσάκη -Συγγραφέας
Δημοσίευση σχολίου