ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΜΝΗΜΕΣ

 

 καλοκαίρι δίχως ίσκιο και νερό ο χρόνος πέτρα
σαν η νύχτα έπεφτε και πριν η μέρα φύγει
ποιητές τρέμουν στον καιρό νύχτα μας τυλίγει

συμφορές φέρνει ο ήλιος
τελειωμένες μέρες
τα παιδιά πλαγιάζουν
βάρκες νύμφες και γοργόνες στολισμένες

μου δώρισε η αυγή εσένα μόνο
όνειρο μου
να’ ρθεις μες στα πράσινα λιβάδια
χειμώνιασε
μια ψυχή στο βλέμμα
άπλωσα τα χέρια

περασμένα χρόνια
με βροχές με χιόνια
λυγερή σκιά μου
λαμπερή ματιά μου
η ζωή μας πήρε
μακριά μας πήγε

η ζωή γλυκά πληγώνει
έτσ’ είν‘ οι αγάπες
στ’ όνειρο δραπετεύουν
έτσ ’ είν‘ οι ψυχές μας
όλο θα ταξιδεύουν
οι αγάπες σβήνουν
τα ταξίδια μένουν
πάντα να θυμίζουν

©Αντώνης Περδικάρης, - Ποίηση